20. HIDDEN PAIN

CHRISTINE'S P.O.V

W szkole wciąż było dziwnie. Uczniowie cały czas zerkali na mnie ukradkiem, kiedy tylko pojawiłam się na horyzoncie.
- To nie jest czasem dziewczyna McCann'a?
- Jason McCann sprał Elliotta Thomsona, bo Christine Dion się z nim całowała.
- Nie, to Elliott ją pocałował. Widziałam to!

Szeptali cały czas. Kłamstwa.
Wszyscy byli zajęci tym tematem, cała szkoła aż huczała od plotek.
I chociaż tęskniłam za Jasonem bardzo mocno, to jednak cieszyłam się, że go tu nie było i nie słyszał co ludzie gadali. Elliott i ja, całujący się? Wyobraźcie sobie Jasona, gdyby to do niego dotarło. Oszalałby, chociaż wiedział, że nic takiego nie miało miejsca.
- To pewne, że Christine zapłaciła za coś Jasonowi! Jesteście tacy naiwni wierząc, że oni mogą być razem - śmiała się Isabelle, potrząsając głową. Oh, droga Isabelle... Świat musi być cudownym miejscem dla kogoś tak głupiego jak ty.
- Christine! - podbiegła do mnie Pheobe.
- Hej Phebs - uśmiechnęłam się do niej, wyjmując książkę z szafki.
- Wszyscy gadają o tym, co się stało między tobą, Elliottem i Jasonem! - wykrzyknęła, patrząc na mnie wyczekująco.
- Nie, serio? - wymamrotałam ironicznie.
- Nie myślałam, że ty i Jason.. jesteście razem? -wyszeptała i spojrzała przez ramię.
Wzruszyłam ramionami.
- Nie pytałaś- westchnęłam.
Byłam poirytowana tym, że udawała teraz, że to były plotki. Poza tym Pheobe nie była taka. Zazwyczaj nie martwiła się tym, co ludzie mówią. Trzymała się z dala od wszystkiego.
- Przepraszam, po prostu myślałam, że nie spotykałaś się z nim, ponieważ Emma powiedziała, że on jest niebezpieczny - powiedziała i spojrzała na podłogę.
- Emma mówi mnóstwo rzeczy - wymamrotałam i zamknęłam szafkę.
- Zgadzam się - Phoebe zachichotała. Szłyśmy wzdłuż korytarza w ciszy. W sumie, nigdy naprawdę nie było cicho w szkole. Jednak hałas cichł, kiedy przechodziłyśmy obok. Uczniowie przestawali rozmawiać. Czy kiedykolwiek byłaś tak osądzona? Okropne uczucie.
- Rozmawiałaś z Elliottem? - powiedziała cicho.
Potrząsnęłam głową.
- Ignorował mnie...Ale teraz mamy razem matematykę, więc spróbuję z nim porozmawiać- powiedziałam z westchnieniem.
- Hej - powiedziała uspokajająco i położyła dłoń na moim ramieniu. - Jesteś dla Elliotta jedną z najważniejszych osób. Oczywiście on nie chce cię stracić - Phoebe nieco się uśmiechnęła. - I może co zrobił Jason było złe, ale hej, Elliott powinien się zachować po męsku i pokazać, że nie jest słabszy- zachichotała.
Zaśmiałam się i pokiwałam głową.
-Czy on jest kochany?- Phoebe uśmiechnęła się i oparła się o ścianę, kiedy stałyśmy przed lustrem w damskiej toalecie.
-Kto? Jason?- zachichotałam i przeczesałam dłonią włosy.
-Yeah, zdecydowanie jest- odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do siebie. Rozejrzałam się, aby upewnić się, że byłyśmy same.
-Co powiesz o jego ciele?- kontynuowała, chichocząc.
-Mój boże Phoebe, nie masz pojęcia- jęknęłam, wyobrażając sobie jego wysportowane ciało.
Boże, oczekiwałam z niecierpliwością, aż wróci do domu. Miałam tylko nadzieję, że u niego wszystko w porządku. Wyjechał dwa dni temu, a ja czułam się jakby minęły dwa lata.

- Flashback -
- Tęsknię - westchnęłam do telefonu i rzuciłam się na łóżko.
- Ja też tęsknię księżniczko. Jak się masz? - głos Jasona rozległ się po drugiej stronie telefonu.
-W porządku- westchnęłam.
Kłamstwo. Było wręcz przeciwnie. Nie było go tutaj, a on nadal mógł mnie przejrzeć.
- Nie okłamuj mnie, powiedz mi jeśli coś cię niepokoi - odpowiedział.
- Po prostu czuję jak inni w szkole nie chcą mnie tam, nie chcą ze mną przebywać. Po tym, jak zaczęliśmy być razem - powiedziałam, pociągając nosem. Wytarłam łzę, aby pozbyć się jej z policzka. Nie chciałam, aby usłyszał, że płakałam, wtedy byłby po prostu zły.
Ale ja naprawdę tak się czułam. Emma, Coraline, Elliott. Czułam jak ich traciłam.
- Jeśli oni naprawdę są twoimi przyjaciółmi, nie zostawią Cię z tego powodu.
Mimo, że on najprawdopodobniej powiedział to, aby mnie wesprzeć, to pogorszyło moje samopoczucie. Czy oni nie byli moimi przyjaciółmi? Czy oni nie byli prawdziwymi przyjaciółmi?
- Obiecasz mi, że ty nigdy mnie nie zostawisz? - zapytałam.
- Kochanie, nigdy Cię nie zostawię, wiesz to - odpowiedział uspokajająco.
Wiedziałam, że on nie mógłby nam tego zrobić. Jednak miło było usłyszeć to z jego ust.

-End of flashback-
- Czy twoi rodzice już go poznali? – zapytała Pheobe, wyrywając mnie z mojego wspomnienia.
-Nie, tylko Emily go spotkała- odpowiedziałam, przypominając sobie jak uroczo Jason i Emily wyglądali razem.
-Wiem, że oni go polubią- mrugnęła do mnie.


Z westchnieniem, szłam w stronę klasy matematycznej. Udałam się na moje stałe miejsce, na przodzie.
Elliott już tam siedział.
Okay, dalej Christine. Przełam lody, powiedz coś miłego. Pamiętaj, że to nie jest twoja wina.
- Hej Elliott- powiedziałam znużonym głosem i usiadłam obok niego.
Spojrzał na mnie i przywitał mnie jednym skinięciem. Co z nim? Czemu on zachowuję się.. jak urażona księżniczka?
- Elliott, przepraszam za Jasona... - ale mi przerwał.
- W porządku Christie, to nie była twoja wina - uciął Elliot. Jednak nie uśmiechał się, gdy to powiedział.
- Czemu zwyczajnie ze mną nie porozmawiasz? - zapytałam poirytowana.
Spojrzał w dół na papier w kratkę, który przed nim leżał. Wzdychając, wzruszył swoimi szczupłymi ramionami.
Przewróciłam na niego oczami. Chłopcy. Teraz nie miałabym nic przeciwko temu, żeby Jason jeszcze raz uderzył Elliotta po jego głupiej głowie.
-Jesteście teraz razem? – powiedział, próbując zabrzmieć naturalnie, patrząc na mnie.
Powoli pokiwałam głową. Czemu to było takim dużym problem, że Jason i ja byliśmy razem? Byłam zdenerwowana. Czy oni nie mogli być obojętni?


Sobotnia noc

Z jękiem związywałam swoje włosy gumką. Bolał mnie brzuch. I to nie był zwyczajny ból brzucha, nie, to było coś gorszego. Miałam nadzieję, że z Jasonem wszystko w porządku. Chciałam, żeby Jason niedługo wrócił, ponieważ nie rozmawiałam z mamą o tym co dzieje się w szkole. Ona by mnie nie zrozumiała w taki sposób jak Jason. Wcześniej mnie rozumiała. Mówiłam jej wszystko. Nawet najdrobniejsze rzeczy... A teraz jego nie było, a ja nie miałam się do kogo zwrócić.
Weszłam do łazienki, aby zmyć makijaż. Zawsze to robiłam. Jeśli nie możesz zmyć swojego makijażu, jesteś zbyt młoda, aby go nakładać.Spojrzałam na mój tyłek w lustrze. Nie był zły, jakby mnie ktoś pytał o zdanie. Jednak moje piersi nie były największe, więc w sumie było sprawiedliwie.
Stojąc w białym staniku i dopasowanych stringach, pozowałam przed lustrem. Moje włosy wyglądały na dłuższe i bardziej puszyste, niż zwykle były. Typowe, stawały się ładniejsze tuż przed snem.Zawsze chciałam być modelką, ale nigdy tak naprawdę nic nie zrobiłam w tym kierunku. Moja mama nie wspierała tego pomysłu. Powiedziała, że byłam zbyt piękna, aby zostać modelką, ale była moją mamą, więc jej zdanie było średnio wiarygodne.
Wyłączyłam światło w łazience i wyszłam do swojego pokoju. Podskoczyłam i musiałam przycisnąć dłonie do ust, ponieważ krzyknęłabym, kiedy zobaczyłam, że stoi tam jakaś szczupła sylwetka.
- Jason? - powiedziałam przerażona.
- Hej kochanie - odpowiedział zachrypniętym głosem, otwierając dla mnie ramiona.
Pobiegłam do niego i rzuciłam mu się w ramiona. Podniósł mnie , a ja owinęłam nogi wokół niego.
- Tęskniłam tak bardzo - wyszeptałam, głaszcząc go po plecach i szyi. Byłam całkowicie zszokowana, jak bardzo za nim tęskniłam.
- W porządku kochanie, jestem tutaj - odpowiedział, trzymając mnie blisko siebie.
Podniosłam głowę i spojrzałam na niego z dołu.
-Co się stało? – krzyknęłam zaszokowana, kiedy zobaczyłam jego twarz.
Miał małe zadrapania na każdej części swojej głowy. Położyłam moją zimną dłoń na jego policzku, a on jęknął z bólu, który przemieszał się z przyjemnością.
- Wykonywałem moją pracę - uśmiechnął się i mnie pocałował. Mój boże. Tęskniłam za jego wargami. One były tak miękkie i idealne...


Jason P.O.V

- Czy wszystko poszło.. tak jak planowaliście? – Christine zapytała cicho.
Pocałowałem jej czoło i usiadłem z nią na łóżku.
- Tak, poszło świetnie - jęknąłem i ściągnąłem koszulkę przez głowę.
Christine miała problem z usiedzeniem w jednym miejscu. Zerwała się z łóżka, przez moment oglądając siniaki na moich plecach.
- Czy oni Cię skrzywdzili? Czy byłeś u lekarza? Jak to się stało? - zasypywała mnie pytaniami, kładąc ręce na moich plecach. Zaśmiałem się z niej.
- Wszystko okej, Christy. Nic mi nie jest - zachichotałem, tuląc ją do siebie. Oparła się głową o moją klatkę piersiową, wzdychając na dźwięk bicia serca.
Chwilę później położyła się na łóżku i przyglądała mi się uważnie, podczas gdy ja się rozbierałem.
Położyłem się obok niej, przykrywając nas kołdrą. Christine przysunęła się do mnie, a ja objąłem ją ramionami. Wow, naprawdę mi tego brakowało.
- W szkole lepiej? - zapytałem, głaszcząc ją po plecach.
Zero odpowiedzi.
- Hm?
Dalej nic.
I wtedy cisza została zakłócona w najgorszy z możliwych sposobów. Dźwięk płaczu Christine wypełnił pokój, wypełnił mój świat.
- Hej, hej, hej - uniosłem jej głowę, by spojrzała mi w oczy.
Objęła mnie ramionami za szyję i oparła głowę o moje ramię. Czułem łzy spływające mi po skórze.
- Shh, jestem tu dla ciebie - szeptałem uspokajająco.
Niestety, to przyniosło odwrotny skutek. Christine rozpłakała się jeszcze bardziej, ale nie była to histeria. To był smutek płynący prosto z serca. Kiedy ona płakała, i mi się zbierało na płacz. Bolał mnie widok mojej dziewczyny w takim stanie... I to z mojej winy. Powinienem był zostać z nią, upewnić się, że wszystko u niej dobrze.
- Chcesz o tym porozmawiać? - zapytałem łagodnie, głaszcząc ją po ramionach.
Pochyliłem się i pocałowałem ją w policzek. Czego potrzebuje płacząca dziewczyna? Kilka razy zdarzyło mi się, że płakałem, ale wtedy ludzie kazali mi się zamknąć... Wiedziałem, że to nie działa w ten sposób.
- Kocham cię - szepnąłem. Wplotła dłonie w moje włosy i przyciągnęła mnie jeszcze bliżej siebie.
Potrzebowała wsparcia, świadomości, że ktoś się nią przejmuje i ją kocha.
- Nie płacz, skarbie - znów szepnąłem.
- TobyłElliottinierozmawiazemnąiwszyscymnieignorująiczujęsiętakasamooooootnaaaa - wyszlochała na jednym wydechu. Nie było szans, żebym ją zrozumiał.
- A mogłabyś to powtórzyć hm... Wolniej? - zapytałem ostrożnie.
- Ni-niiiikt mnie nie-ee lubi - jęknęła, chowając twarz w dłoniach.
- Wiesz, że to nieprawda. Ja cię kocham - westchnąłem. Jak mogła tak mówić? Miała kochającą rodzinę, mnie... Ile jeszcze było jej trzeba?
- Wszyscy mnie nienawidzą - załkała cicho.
- Po prostu muszą przyzwyczaić się do myśli, że jesteśmy razem - odparłem stanowczo.
- Ale nie chcę, żeby on był zazdrosny - jęknęła, patrząc na mnie oczami pełnymi łez. Doskonale zdawała sobie sprawę, że powiedziała za dużo.
- On? Kto? - szepnąłem, nie chcąc zdradzać jak bardzo wszystko we mnie się gotowało.
- Nie bądź zły - w głosie Christine dało się słyszeć błaganie. Bolała mnie świadomość, że moja dziewczyna bała się mojej reakcji. Nie powinna. Nigdy bym jej nie skrzywdził.
- Ja... Nie będę. Po prostu powiedz - wymamrotałem, ocierając jej zły.
- Elliott.
Nienawidziłem świadomości, że ten dupek był jednym z powodów płaczu Christine. Nie mogłem jednak nic z tym zrobić. Ona mnie potrzebowała, i definitywnie bycie z nią było ważniejsze od skopania jego żałosnego tyłka.
- Zrobił ci coś? - szepnąłem, starając się ukryć zdenerwowanie.Potrznąsnęła głową.
- I to jest problem. Nikt z nich ze mną nie rozmawia - wyszlochała.
- Jestem pewien, że wszystko się poprawi po weekendzie. Nie warto tyle płakać. No i jeszcze za niedługo idziesz na studia, i już nie będziesz musiała patrzeć na te gówniane twarze - powiedziałem, całując ją. Wyglądała na uspokojoną.
- I nieważne co się stanie, ja zawsze będę tu dla ciebie - kontynuowałem.
- Kocham cię tak bardzo, Jason - pociągnęła nosem, patrząc mi w oczy.
Pocałowałem ją w czoło i otarłem resztki łez z policzków.
- Powiedz mi co we mnie kochasz - uśmiechnęła się łagodnie.
- Mam nadzieję, że nie jesteś zbyt zajęta, bo to zajmie trochę czasu - zaśmiałem się. Po chwili dotarło do mnie jak tandetnie i babsko zabrzmiały moje słowa.
- Kocham twoje ciało - jęknąłem, przesuwając dłońmi po bokach jej tułowia.
- Kocham twoją piękną twarz i słodkie usta.
- I kocham to, jaka jesteś mądra, zabawna i urocza. Nie mogę uwierzyć, że jesteś moja - wyszeptałem. Ulżyło mi, kiedy powiedziałem ostatnie zdanie na głos. Nigdy nikomu nie mówiłem, że mi zależy. Nie w ten sposób. Ale z drugiej strony, Christine była pierwszą osobą, która się dla mnie liczyła, więc byłem nowicjuszem w wyznawaniu uczuć. Mógłbym spędzić całą noc na szczegółowym opisie każdej drobnostki w jej ciele i duszy...
- Jesteś moim wszystkim, Jason - wyszeptała, przysuwając się do mnie i całując. Zamykając oczy, położyłem dłoń na policzku Christine. Czubkiem języka dotknąłem jej języka i powoli wsunąłem go do wnętrza ust, smakując jej słodkiego smaku.
Przechyliła głowę, by pogłębić pocałunek.
Z jękiem satysfakcji odsunęliśmy się. Pogłaskałem ją po policzku. Uśmiechnęła się do mnie, nim oparła się o moją klatkę piersiową. Przykryłem ją dokładnie kołdrą, obejmując w pasie.
Moja mała dziewczynka. Jak ktokolwiek mógł powiedzieć, że nie traktuję jej odpowiednio? Jak mogli sprawić, że czuła się tak źle? Najgorsze, że nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, co jej robili. Nie wiedzieli, że ją ranią swoim zachowaniem. To właśnie wkurwiało mnie najbardziej - wypłakiwała oczy z powodu kogoś, kto nie przywiązywał do niej wagi. Ale już moja w tym głowa, żeby zaczęli się z nią liczyć. Nikt nie będzie ranił mojej dziewczyny bez poniesienia konsekwencji. Sprawię, że będą cierpieć. Popamiętają mnie. Zawsze robiłem co chciałem i dostawałem co chciałem. Nadszedł czas zemsty.

♥♥♥

prawdopodobnie jestem najgorszą tłumaczką świata, wiem i przepraszam.

wszyscy, którzy czekali na ten rozdział, powinni podziękować jednej osobie -

Ana, jesteś najlepsza i dziękuję za pomoc, gdyby nie Ty to nie wiem kiedy by się ukazał ten rozdział. wiesz, że Cię kocham, prawda? ♥ nie wiem co bym zrobiła bez Ciebie.

a wam, kochani czytelnicy, chcę bardzo podziękować za ponad 50k wyświetleń!

zapraszam na BIEBERDESIRES & BEST FRIENDS WITH BENEFITS.

CZY KTOŚ Z WAS ROBI SZABLONY?

czy każdy, kto przeczytał rozdział, może skomentować? bo to dwudziesty rozdział i chciałabym wiedzieć ile was jest :)